به مناسبت روز جهانی مبارزه بامواد مخدر؛ بازی خطرناک

   موضوع اول؛ یعنی خاصیت دارویی گیاهان، درگذر قرن‌ها زمینه‌ساز شکل‌گیری علم طب یا دانش پزشکی شد تا دارو در خدمت انسان قرار بگیرد. اما موضوع دوم، ماجرای دیگری داشت که در گذر قرن‌ها سرنوشت تلخی را برای بعضی از افراد به همراه آورد. شناسایی گیاهان مخدر یا روان‌گردان، کم‌کم بعضی از افراد را، که برای دستیابی به پول حاضر به انجام هر کاری بودند، به فکر واداشت. آنها یک بازار متفاوت برای  تجارتی سیاه پیدا کرده بودند.
محصول آنها مصرف‌کننده را رها نمی‌کرد؛ به‌گونه‌ای که در ابتدا فکر می‌کرد  این مواد دردهای روحی‌اش را تسکین می‌دهد و یا باعث شادی‌اش می‌شود، اما مدتی بعد می‌فهمید که دیگر تسکین درد یا شادی مطرح نیست، بلکه او به مواد مخدر عادت کرده است.

   مصرف‌کننده جدید به یک مشتری دائمی تبدیل می‌شد و سعی می‌کرد کسانی را پیدا کند که مثل خودش باشند و به این‌گونه، بازار تجارت مخرب شکل می‌گرفت. این تجارت که ابتدا در اختیار تبهکاران قرار داشت، به تدریج مورد توجه کسانی قرار گرفت که در فکر تسلط بر سرزمین‌های دیگر بودند و در این مسیر به جز حمله‌های نظامی، به شیوه‌های دیگری نیاز داشتند. یکی از این شیوه‌ها رواج مواد مخدر در سرزمین‌های هدف بود. صاحبان این تجارت مرگبار برای مدت‌های طولانی موادی را روانه بازار می‌کردند که از گیاهان مخدر به دست می‌آمد.

   این مواد مشتریانی داشت که از قشرهای خاصی بودند. صاحبان تجارت مرگ، به‌تدریج به فکر تولید مواد مخدری افتادند که بتواند اقشار دیگری را هم آلوده کند.

   مواد مخدر سنتی در میان بسیاری از افراد جامعه مورد قبول نبود و آنها از این نوع مواد دوری می‌کردند؛ اما از طرف دیگر صاحبان تجارت مرگ بیکار ننشستند و مواد شیمیایی در شکل‌های متفاوت را وارد بازار کردند تا گروه‌های جدیدی را به دام بیندازند.

    آنها قرص‌هایی مثل قرص‌های معمولی را با نام‌هایی چون انرژی‌زا، شادی‌زا و یا ضد اضطراب روانه بازار کردند تا گروه‌های متفاوتی از جوانان و حتی نوجوانان را اسیر مواد مخدر کنند.

   بسیاری از مهمانی‌ها به جایی امن برای آنها تبدیل شد تا محصولات مرگبار خود را بدون نام زشت مواد مخدر سنتی عرضه کنند.

   امروزه بعضی از افراد فکر می‌کنند که خوردن یک قرص انرژی‌زا برای آنها هیچ خطری ندارد. بعضی‌ها هم چون می‌بینند که دیگران از این نوع مواد استفاده می‌کنند، ترغیب می‌شوند و ناخواسته در دام آنها می‌افتند. سازندگان این‌گونه مواد هیچ اهمیتی نمی‌دهند که محصول آنها چه تعداد از جوان‌های بی‌گناه را به کام مرگ می‌کشاند. آنها تنها به افزایش تعداد مشتری‌ها و افزایش مقدار پول‌های کثیفشان علاقه‌ دارند. برای آنها اهمیتی ندارد که مصرف کننده قرص‌های مخدر دچار توهم شود و به شکل‌های مختلف جانش را به خطر اندازد و یا این‌که در اثر ترکیب‌های شیمیایی خطرناک به تدریج از درون نابود شود؛ آنها به‌جز خود به هیچ چیز و هیچ‌کس اهمیت نمی‌دهند.